Nadmorski relaks

Było tak pięknie, że od kilku dni marzyłam tylko o wycieczce nad morze. Nadzwyczajniej jakaś siła mnie tam ciągnęła. W niedzielę absolutnie nie liczyło się nic innego jak obranie kierunku na Marina di Vecchiano.

Nie przeraził mnie napis przed wjazdem na autostradę, że jest korek na wysokości Lukki. Oznaczało to, że wiele osób, tak jak ja, zdecydowało się na spędzenie dnia nad Morzem Tyrreńskim. Jak się później okazało nie było żadnych problemów z drogą, żadnych opóźnień w dotarciu do celu.

Niemniej jednak w Marina di Vecchiano było sporo aut zaparkowanych wzdłuż drogi nadmorskiej i do wejścia na plażę trzeba było iśc parę minut. Najważniejsze, że miejsce na auto było, bo w lato można o tym tylko pomarzyc. Teraz parking jest bezpłatny, więc nie trzeba się martwic o to czy bilet jest jeszcze ważny czy trzeba schodzic z plaży, bo skończył się czas.

Na plaży było sporo ludzi z psami. Małymi, dużymi, niektóre na smyczy mocno i krótko trzymanej przez właścicieli. A niektóre wolno biegające i cieszące się z wolności.

Było też sporo łowiących ryby. Jeden pan złowił przy nas nawet spory okaz.

Woda była ciepła (my Polacy i inni obcokrajowcy z zimnych krajów już teraz korzystamy z włoskiego morza). Szłam w wodzie i szukałam muszelek.

Już prawie przy Torre del Lago zrobiliśmy sobie piknik. Usiedliśmy na pniu, kroiliśmy tigelle i faszerowaliśmy je serem oraz roszpunką.

A ludzie się na mnie patrzyli jak szłam w stronę wody i robiłam zdjęcia kanapkom.

Przecież to nic dziwnego, hahhaaaa!

Pięknie było, szkoda, że powoli słońce schodziło do morza i spadła od razu temperatura.

Po plaży przyszedł czas na fajną restaurację. W Viareggio, niedaleko deptaka, znaleźliśmy małą enopizzerię. Na przystawki podano koszyk pokrojonej, ciepłej schiacciaty oraz deskę pysznych serów.

A później na stół przybyła pizza. Dla mnie z gorgonzolą, czerwoną cebulą i gorzkawą sałatą radicchio (której smak lubię).

Domowe czerwone wino podano w butelce przypominającej te od mleka. Fajnie.

O deserze nie było już mowy…