Gorące, wylewne uczucia

Jak wiecie z poprzepnich postow moja tesciowa nie czuje sie zbyt dobrze. Kilka dni temu wyszla ze szpitala i powoli stara sie wrocic do zdrowia.

Wiadomosc o jej chorobie rozeszla sie po calym miescie i dzisiaj tesciowa miala wyjatkowa kumulacje odwiedzin. Najpierw przyjechala kuzynka z Chiesina Montalese. Byla zrozpaczona tym, co sie zdarzylo. Nastepnie przyszla siostra zakonna, znajoma z kosciola. Oby dwie panie zaczely uzalac sie stojac tuznad glowa tesciowej, tak jak to mozemy ogladac na starych, wloskich, czarno-bialych filmach. Przypominalo to lamentele kobiet z poludnia Wloch (takie ubrane na czarno, w czarnych chuscinach), uzalanie sie z gestykulacja, a na koncu gwaltowny placz. Moja tesciowa dolaczyla do sceny i unoszac rece do nieba tez sie poplakala.

A ja to wszystko obserwowalam po drugiej stronie stolu i zastanawialam sie czy to nie jest troche wyolbrzymione.  Zaczelam wyobrazac sobie jakby wygladaly odwiedziny chorej osoby w Polsce. Mysle, ze bylyby pewne powagi, owszem cieplych slow, zyczen powrotu do zdrowia. Ale z pewnoscia nie bylaby to scena taka jaka widzialam u tesciowej, we „wloskim stylu”.

Co wy o tym sadzicie?  Czy my Polacy jestesmy troche „zimni” w wyrazaniu uczuc czy moze Wlosi sa zbyt „impulsywni”, wyolbrzymiajacy okazywanie uczuc?

Scena zali i placzow u tesciowej nagle skonczyla sie (urwala) w momencie, kiedy do pokoju wszedl sasiad z gory. Rowniez zaniepokojony zdrowiem Marii lecz w opanowany sposob.

A wiec to tylko kobiety odgrywaja sceny?