San Galgano

Mam takich kilkanascie, a moze i kilkadziesiat 😀 miejsc na toskanskiej mapie, do ktorych bardzo chetnie wracam. Szkoda, ze nie mozna sobie wyjechac z domu i ot tak, pojezdzic po calym regionie. W Toskanii mieszkam, prowadze codzienne zycie. Tydzien przepelniony obowiazkami, sobota zazwyczaj tez. Pozostaje niedziela. A w jeden dzien mozna malo objechac. Jednakze juz od dlugiego czasu mialam ochote powrocic do San Galgano. I mimo tego, ze to dluga droga od nas, w zeszla niedziele plany sie powiodly.

W San Galgano nie bylam juz bardzo dawno. Jak grzeczni turysci skierowalismy sie na wyznaczony parking, gdzie staly tylko 2 samochody i 1 autokar.

Potem okazalo sie, ze wszyscy parkuja wzdluz glownej drogi wiodacej do „kosciola bez dachu”.

Dobrze, ze obok jest bar-restauracja, to mozna sie i posilic i skorzystac z toalety. Choc ta ostatnia pozostawia duzo do zyczenia. Czemu sie dziwic, przyjezdza tu duzo turystow. Ja zamowilam sobie kawe, ale po drugiej stronie lady baru zauwazylam ze stoi dluga kolejka turystow. Okazalo sie, ze pan barman robi kanapki, takie jak ktos sobie zazyczy: czy to z serem, czy z wedlina. Grube kromki chleba nafaszerowane obficie i zawiniete w biala serwetke.

Obok baru restauracji znajduje sie „polanka” z drzewami, na ktorej mozna sie polozyc, zrobic piknik i odpoczac.

Odkad tu przyjezdzam zawsze widze turystow z kocami i koszami piknikowymi. My tez wiele lat temu przyjechalismy tu na „obiad na kocu”. Tym razem tez tak zrobilismy. Rano w domu przygotowalam makaron na zimno, z pomidorami, kukurydza i marchwia. Na szybko. Rozlozylismy koce i zjedlismy nasz obiad. Obok nas siedzialy dwie siostry zakonne, tez zrobily sobie piknik.

Nastepnie udalismy sie do kosciola, a raczej opactwa  bez dachu.

Jego historia  sięga XII wieku i łączy się z historią Świętego Galgano. Pamiątką po nim jest miecz, który został wciśnięty w skałę. Znajduje sie w kosciele, na wzgorzu, oddalonym o 500 metrow od opactwa.

Do opactwa kiedys mozna bylo wejsc za darmo. Teraz niestety trzeba zaplacic:

dorosli 2 euro

dzieci 1,50 euro

Kasy biletowe znajduja sie w budynku obok. Potem przechodzimy przez ogromna sale z lukami i pieknymi oknami, by ponownie wyjsc na dwor i udac sie do wnetrza opactwa bez dachu.

Oto filmik:

Bycie w srodku opactwa wywoluje wiele emocji. W lecie organizowane sa tu koncerty. Wyobrazam sobie, jak musi byc pieknie. Ponizej wklejam zdjecie z rozpiska koncertowa:

A oto opactwo w srodku:

Do srodka mozna wejsc z psem. Ten miniaturowy szanucer „podlal” oczywiscie kolumny opactwa

Przed wyjsciem z opactwa przechodzimy przez korytarz, w ktorym znajduje sie toaleta. To informacja dla podroznych – turystow.

Mamy tez druga opcje: nie wychodzic z opactwa korytarzem, a kierowac sie strzalka, ktora prowadzi do kosciola na gorze. Wejscie jest piaszczyste i pnie sie stromo w gore. Po prawej podziwamy winorosle 😀

Meczymy sie bardzo szczegolnie wtedy, kiedy slonce swieci nam prosto w oczy. Na gore wchodzimy „lekko spoceni”.

W srodku kosciola znajduje sie szpada wbita w skale.

Interesujace jest tez sklepienie kosciola.

A przy wejsciu mamy sklepik mnichów, gdzie można zakupić zioła, miód czy likiery przez nich wyrabiane. Tak jak wspomniałam przy opactwie jest pełno zieleni oraz winnice.

W sklepiku „na kasie” siedzi bardzo niesampatyczna pani w podeszlym wieku. Praktycznie nie jest z niczego zadowolona. Nawet jak ktos nie moze szybko znalezc pieniedzy w portfelu. Ja zapytalam o ksiazke kucharska, przepisy z opactwa. To mnie niemalze skrzyczala, ze takich nie ma. Jest tylko ksiazka z przepisami toskanskimi, bo ogolnie to jestesmy w Toskanii, gdzie wszystkie przepisy sa takie same. Pierwszy raz spotkalam sie z taka niesympatyczna Toskanka. Ma chyba dosyc siedzenia w malym pokoiczku i inkasowania pieniedzy.

Z kosciola zeszlismy w dol, w strone parkingu. Zatrzymalismy sie jeszcze w malej restauracyjce-barze, gdyz Julcia zauwazyla zjezdzalnie i zabawy dla dzieci. Zjedlismy owocowe lody. Lekko ochlodzilismy sie.

Wejscie do baru-restauracji

Tajemnicze loze w ogrodku restauracji-baru

Czekala nas dalasza podroz. A gdzie? Opowiem juz niebawem.

Zdjecia wkleje za chwilke. Jest ich sporo, musze wybrac najladniejsze 😀