Porcari

Mysle, ze warto jest stanac w Porcari. To miasto-gmina w prowincji Lukki liczy prawie 9 tysiecy mieszkancow. Przez centrum przejezdza glowna ulica przy ktorej znajduja sie bar, restauracja i lodziarnia. Ale o tym pozniej 🙂

Podobno korzenie Porcari siegaja epoki brazu (a ogolnie za początek epoki brązu przyjmuje się

rok 3400 p.n.e, wiec  miasto ma „troche” lat). Pierwszy, pewny dokument o Porcari pochodzi z 780 roku.

Kosciol San Giusto znajduje sie na gorce. Jest on bardzo dobrze widoczny z glownej drogi.

Pochodzi z XV wieku i zostal zbudowany na miejscu dawnego kosciola Swietego Jana.

Kosciol jest dosc ciemny w srodku, ale moim zdaniem wart obejrzenia. Znajduja sie w nim freski Michele Marcucci z XIX wieku.

Wychodzac mozna obejrzec panorame okolic, ktore niestety nie sa typowo toskanskie. Gdzieniegdzie widac jakas fabryke. Ale po prawej od kosciola znajduje sie kamienna uliczka, ktora prowadzi do budynku znajdujacego sie tuz obok.

Z informacji znalezionych w internecie okazuje sie, ze w Porcari stal kiedys zamek. Dokument z 1000 roku opowiada o osadzie z ogromnym zamkiem. W srodku zbudowana byla kaplica na czesc Swietego Andrzeja. Poza murami miasta stalo 89 wiejskich domow oraz kosciol Swietego Jana.

Zamek odbudowywany byl trzy razy. Jego slady mozna znalezc w dokumentach do XVII wieku. A obecnie pozostaly po nim kawalki murow widoczne na wzgorzu. Ja jednak ich nie widzialam 🙁

Po wizycie w kosciele nie pozostaje nic innego jak zejscie na dol, do miasta i wypicie kawy lub zjedzenie loda.

Stad jestesmy o krok od Montecarlo (tego w prowicji Lukki, ma sie rozumiec 🙂 ), slynacego z produkcji win.